Epiphania op Monnemer Art

Nach Michael Haas - 1999
Wien-Favoritener Mundartdichter

Monnemer Chressdaachsverzäll

Dr veede Hellije Dreikünning

Van mir hät de Welt nur winnisch jehoot
wann van de Dreikünninge palavert wohd,
Cäpp, Melcher, Balthesar – dobei
hür esch als dr Veede met en de Reih,
jebore am Rhing, wie jedereen höht,
dä e bessje van Monnnemer Platt versteht,
Schmitze Manes steht om Scheld an dr Dür -
Woröm kumm esch nit en dr Bibel vür?
Et ess nit korreck - för alle Fälle
well esch ösch dat jitz ens selvs verzälle.

Dä Stähn op däm Wäje van dänne Drei
kom jangswäjes ens koot am Rhing vörbei,
un wie esch ihn soch, wor mr tireck klor,
dat usen Här Jeses jebore wor.
Also nix wie dohin ohne lang ze denke –
Ävver höhsch! Mr kütt nit ohne Jeschenke.
Dobei däht esch nit an Spillkrom un Plünne,
vill mieh an jet, wat se bruche künne
bei däm Äleng – do wähde de Eldere höppe:
enjemahde Bunne us däm steene Döppe.
Die drei angere Künninge hatten jrad
e paar Stonde en Damaskus jewahd‘t
met de Dromedare un Elefante
stungen se om Maht un schante,
esch säht: Nu stellt ösch nit esu an,
et fährt doch noch kenn Ieserbahn.
Met däm Stähn vürop, dat wor anjenehm
jingk et en Rischtung Jerusalem.
Et wor lecker wärm, et Sönnche brannd,
un esch leef mem Henkelmann en dr Hand,
un de Bunne ruchden e bessje streng.
Esch selver soch dat nit esu eng,
nur dr Cäpp, dä lurden van Zigg zo Zigg
e bessje jenerv vam Kamel op ming Sigg,
ihn stürden wall dä Odör, dä stärke, -
esch dit wie e Ferke – un leht mr nix merke.

Esch leef un hadden ming Bunne em Kopp,
wie plötzlesch dr Stähn am Himmel maht Stopp.
Us Schmölzje heelt an vür ner Schür, su nem Mott,
un esch däht mr noch su: du leever Jott!
Un wie esch enn dä Schobbe soch,
loch do e Pütsche en nem ahle Troch,
enn Lappe jedrieht op Strüh un op Heu,
de junge Eldere kneenden dobei
un dr Melcher, dr Cäpp un dr Balthasar
brähten Weihrauch, Jold un Myrrhe dar,
zeletz kom esch un - esch bräht et bess‘,
Döppebunne, Monnemer Telikatess –
Dä Vatter nohm sesch en Nasvoll dovann,
un säht:„HÄ muss e fresch Bötzje han.“

Dä Möff ess am Eng an däm Ömstand schold,
dat Mathäus van mir nit jekalld han wollt –
drömswelle kenne mesch och nur winnije:
Esch ben dr Veede van dä Dreikünnije.