Et Mährsche vam Feildschlot - op Monnemer Platt

Rapunzel

e Mährsche van de Grimms

Vür langer Zigg lävden ens e Paar jlöcklesch metenander, nur dr Kengerwunsch blevv lang unerfölld. Ävver irjendswann mahten sesch die Zwei doch jruße Hoffnung.
Em Hengerhus jingk e kleen Rüttsche op nen herrlije Jade, voll met de schünste Blome un Planze. Drömeröm wor en huhe Mur, un kee Minsch trauden sesch, erennzejonn, zemol dä Jade ner Hex jehoot, die van alle nur met Angs un Schrecke jenannt wohd.
Eemol stungk nu die Frau an däm Finster un lurden enn dr Jade, un op e Beet met Feildschlot. de herrlischste Rapunzele, su fresch un su jrön, dat se nen unbändijen Honger op dä Feildschlot kreesch. Dä Schmaach op die Rapunzele wohd van Daach zo Daach jrütter, zemol se woss, dat se niemols drankumme künnt, un se wohd blass un krank van Jier un Verlange, un dr Mann wolld wesse, wat loss wör. „Wann esch nit eemol van däm Schlot ungen em Jade esse darf, muss esch sterve,“ säht sie.
Dr Mann did jo alles för sing Frau un – bevür se am Eng noch stürv, wolld hä, ejal wat et koss, töschen Daach un Düster üvver de Mur enn dä Jade klömme. Jesäht, jedonn – van däm Beet flögg en Handvoll Feildschlot avjeschnedde un dr Frau heem jebräht. Die mahden siehr en Zauß för dran un feel drüvver her .Dat wor su en Telikatess, dat se Daachs drop noch ens dreimol suvill Jieper kreesch, un domet se Rauh jov, moht dr Mann noch en Porzion stritze jonn. Also am Ovend widder üvver die Mur jeklomme und do – wohd hä klor verschreck, do stungk die Zauberin vür ihm.
„Wat fälld dir enn?“ schrau se ihn wöhdesch an, „klömms hie en minge Jade wie nen Räuber un stills minge Feildschlot Dat sall dr schläht bekumme…“ – Hä beddelden öm Jnad un verzohl der Ahl vam Heeßhonger van singer schwangere Frau, un dat se ohne Rapunzele jestorve wör.
Die Hex leht met sesch kalle un mahden dann e Anjebott: „Du kanns dr hieh Schlot metnemme suvill wie de wells – ävver dofür mussd de mir dat Kengk bränge, wann et jeboren ess. Esch wähd et jähn han un fläje, wie en rischtije Mamm.“
Dr Mann versproch vör luter Angs alles – un wie dat Kengk op de Welt kom, wor die Ahl do, nannd dat Kleen „Rapunzel“ un nohm et met.
Bei der Hex wohd dat Kleen zom schönste Put van dr Welt, un wie et zwölf wohd, kom et alleen enn nen huhe Tohn, deep em Bösch un ohne Trappe un Dürre. Nur bovvenhuh wor e petitt Rüttsche. Wann die Ahl et besöke wolld, stallt se sesch ungen hin un reef;
»Rapunzel, Rapunzel,
loß mr ding Hoore erunger!«
Dat Weet hadden nämlesch staatse lange Hoore, wie jesponne Jold.Wann die Hex reef, lüsden et sing Fläte, wekkelden se öm dr Finstehoke un leet se erav falle, an de zwanzesch Elle deep, un dann klomm die Ahl dodran erop.
E paar Johre drop redd nen Prinz durch dä Bösch un an däm Tohn elans. Do hoot hä e Senge, su fing, dat hä anheelt un lusterden. Dat wor et Rapunzel, wat sesch met singem söße Stemmsche et Alleensinn schön mahden.Dä Prinz wolld et besöke, ävver hä fong kenn Pohz enn däm Tohn un mahden sesch am Eng op dr Heemwäje. Dä Jesang hadden et ihm ävver su anjedonn, dat hä jeden Daach enn dr Bösch leef un lusterden. Wie hä do eemol henger nem Boom stungk, kom die Zauberenn un reef.
»Rapunzel, Rapunzel,
loß mr ding Hoore erunger!«

Dat Weet leet sing Hoore erav un die Hex klomm bei et erop. „Wann dat de Ledder ess för erop ze kumme, dann weeß esch jitz Bescheed,“ dähd dr Prinz, un am nächsten Ovend leef hä widder an dr Tohn un reef dä Sproch
»Rapunzel, Rapunzel,
loß mr ding Hoore erunger!«
Un tireck feelen die Hoore erunger. Eesch wor dat Weet janz verschreck, dat do nen Kähl erop kom, wie et noch kenne jesinn hadden. Ävver dr Prinz verzohl janz fründlesch van singem Spass an singe Leeder, und dat hä van Neuschier jeploch kenn Rauh jefonge hädden, un drömswelle jitz erop jeklommme wör.
Do wor et Rapunzel nit mieh bang, un wie hä et frochden, ov et ihn zöm Mann nemme wöhd, däht et sesch; „Jedefalls besser wie die ahl Möhn“ un su woren se sesch flögg eenisch.
„Ävver,“ su sähd et, „wann esch met dir jonn sölld, wie kumm esch hieh erav? – Wann de demnächs küss, för mesch ze besöke, brängs de jedesmol nen Knäuel Sigg met, dodrus maach esch dann am Eng en Ledder för erav ze klömme. Dann hüvs de mesch op di Pähd un jöh…..“
Hä sollden van jitz av jeden Ovend kumme, daachsüvver kom jo die Ahl. Un där feel och nix op, bes dat et Rapunzel sesch selver verplapperden. „Wie kütt dat,“ säht et för die Möhn, „ dat du suvill schwerer bess wie dä Prinz? Dän kann esch met eener Hand huhtrecke….“
„Wat hür esch do, du jottverlohße Blach?“ kiefden die Hex, „esch han jedäht, du bess hieh alleen – un dann sujet!“ Voller Woot ress se däm Weet an dr Pürk, nohm de jruße Schier, un – ritsch ratsch – hadden et Rapunzel nen Bubikopp un de Zöpp loren op dr Ähd. Dann schnappden se sesch dat ärme Weet un schleefden et enn en Wöstenei, wo et älengesch un alleen läve mohd.
Wie dann am Ovend dr Prinz singen jewennden Besök mahden, bong die Ahl die avjeschneddene Zöpp am Finsterhoke fass, un leht se erav falle, wie dä Mann reef;
“Rapunzel, Rapunzel
Loß mr ding Hoore erunger”

Dr Prinz klomm ahnungsloss erop ävver do bovven wor nit si Schätzje sondern die ahl Hex., die ihn jeftesch ansoch. „Aha“, dit se ihn verspotte, „du wells di Leevje avholle, ävver dat Vüjelsche ess usjeflore un hät usjesonge, De Katz hät et jeholld un die kratz dir och noch de Oore us. Du häs et Rapunzel et letzte mol jesinn…“
Voller Jammer jereet dr Prinz ußer sesch un sprong et letz vam Tohn erav, üvverlävden dä Sprong zwar, ävver hä feel enn de Döhnestrüsch un dobei zerstooch hä sesch de Oore,
Blengk un ohne Hölp leef hä em Bösch eröm, lävden van Woozele un Beere un heeld sesch am Kriesche un Jranke, weil hä si Schätzje verloren hadden. E paar Johr leef hä su eröm bess hä am Eng enn en Wöstenei jereet, wo et Rapunzel met singe Blare, nem Zwillingspäärche em Äleng lävden. Hä hoht op eemol en bekannde Stemm un jingk derr noh. Do soch et Rapunzel ihn kumme un kannd ihn tireck widder un feel ihm öm dr Hals un wor vör Freud am Kriesche. Zwei Trohne van ihr feelen op sing blenge Oore – die wohden widder klor und hä kunnd widder sinn wie fröher.
Do troken se zesamme enn si Künningsschloss, wo se met vill Freud opjenomme wohden un se lävden noch manches Johr jlöcklesch un löstesch zesamme.