Heute keine Musik - heute Literatur

17. Februar 1856 - in Paris stirbt

Heinrich Heine

ein früher CHARLIE

Der Ripuarier widmet ihm (reloaded) eine Übertragung eines Ausschnitts aus seinem Wintermärchen.

Dat Stöck met dä Ääze

Nach H. Heine – Deutschland – ein Wintermärchen

November wor et, bedröv un kald,
de Daach wohden düster un koht
do ben esch erüvver noh Deutschland jereis
wo esch eejentlisch hinjehoht.

Am Schlachboom hat esch e komisch Jeföhl –
hä wor schwazz-rud-joldesch jestresche –
do höppden et Häzz mr en dr Bosch
esch jlöv, esch han jet jekresche

De eeschte Wöht en der Muttersproch
die jinge mr ärsch an de Niere
esch hat e Jeföhl als wöhden esch
för luter Freud krepiere.

Ne ahle Stroßemusekant
wor am Spelle un am Senge,
hä song verkeht und spillden schräch
un mi Häzz wollt mr zersprenge.

Hä song vam Jähnhan un vam Glöck
vam Verloßesin un Fenge
und dat am Eng alles herrlich wöhd
met däm iewije Fridden em Denge

Hä song vam Äleng en dr Welt
wo alles fukatschisch wie Strüh
vam Himmel, wo de Siel drheem
do bovven en dr Hüh.

Hä song dat Leed för et ärme Volk,
dat op dr Himmel hoff
dat kritt et döckes opjedösch
dann maht et kenne Zoff.

Dat Leed ess bekannd zigg dausend Johr
jede Köster kann dat bestätije
De Autore drieven et Jäjendeel
van däm wat se senge un prädije.

Wat esch for ösch seng ess e schöner Leed
dodrop künnt ür osch verloße
mr machen dr Himmel beiziggen us hieh
em Denge un op de Stroße.

Hieh ess de Plaaz zöm Löstischsinn
ohne Nut un ohne Faste
wat mir verdeene, bliet bei us
un kütt nit en angerlücks Kaste.

De Ähd hät Plaaz un Brud jenuch
för alle Minscheschwärme
för Blome un Diere, för Freud un Jenoss
un Zuckerääze ze Berme.

Ja lecker Jemös för jedereen
och e Stöck Brode drtösche,
dr Himmel loße mr su lang
för de Engelscher un de Mösche.

Un ha’mr beim Sterve et Fleeje jeliert
su, wie mr us dat erhoffe
dann kumme mr jähn zöm Vieruhres bei ösch
leckre Taate probiere do bovve.

Dat neue Leed, wat esch ösch seng
met Jittar un Posaune
hät nüx met Reu un Vürsatz ze dunn,
do wehd mancheener staune.

Europa un Freiheit sin jitz e Paar
un lijjen sesch en de Ärme
se fieren Verlobung und knuddele sesch
un dunt van dr Zokunff schwärme.

Un hieroden se och ohne Pastur
deet kenner beiere un lügge
dat hät för de Minsche un dat Paar
nit allzevill ze bedügge.

Och för ir Blare ess dat ejal
zor Nut dunn mir selver se sähne.
Esch spür en minger Siel, deepdrenn
Joddes Himmel voller Stähne.

Stähne voll Kraff und Leht un Für
kann esch op de Wochschal schmieße
esch föhl mesch neu als heele Kääl
un esch künnt Bööm usrieße.

Ziggdäm esch lans dä Schlachboom jing
sin Ängs un Drövsenn verlore.
Et Kengk ess widder drheem bei dr Mamm
un föhlt sesch wie neujebore.

Autor:

Paul Scharrenbroich aus Monheim am Rhein

following

Sie möchten diesem Profil folgen?

Verpassen Sie nicht die neuesten Inhalte von diesem Profil: Melden Sie sich an, um neuen Inhalten von Profilen und Orten in Ihrem persönlichen Feed zu folgen.

4 folgen diesem Profil

9 Kommentare

online discussion

Sie möchten kommentieren?

Sie möchten zur Diskussion beitragen? Melden Sie sich an, um Kommentare zu verfassen.

add_content

Sie möchten selbst beitragen?

Melden Sie sich jetzt kostenlos an, um selbst mit eigenen Inhalten beizutragen.