Mährsche en rud un op Monnemer Platt

Rudmötzje

E Mährsche van de Grimms

Et wor ens e lecker Püütsche, wat se all jähn hatten, vör allem ävver sing Omma, die jarnit woss, wat se däm Kleen alles dunn sollden. Eemol schenkden se ihm e rud Mötzje van Sammet, dat hadden et su jähn, dat et et nit mieh usdunn wolld, un weil et ihm su joot stungk, reefen alle Lück dat Kengk nur noch „et RUDMÖTZJE.“
Eenes Daachs säht de Mamm:“ Rudmötzje, kumm loof ens bei de Omma un bräng där e Stöck Taat un e Fläschje Wing. Dat hölp ihr op de Been, se ess e bessje schwach op de Been un malad. Loof siehr, ieh et ze heeß wöhd, jangk manierlesch un bliev om Wäje, dat de nit fälls un de Fläsch kapott mahs, söns kritt de Omma nur noch Scherve. Un sach ihr öhntlesch de Daachszigg, un schnöv nit eesch en alle Hötte eröm.
„Jeretz,“ säht et Kleen un versproch dr Mamm enn de Hand, alles rischtisch ze besorje. Mr muss wesse, dat de Omma fähn hengerm Dörp em Bösch lävden. Wie et Rudmötzje enn dä Bösch kom, trof et dr Wolf. Et Kengk woss nit, wat dat för nen Ondooch wor un hadden drömswelle och kenn Angs..
„Tach, Rudmötzje,“ säht dr Wolf un it drop: „Daachszigg, Wolf!“- „Wo sall et hinjonn su fröh am Morje?“ – „Bei de Omma.“ – „Wat häss de dann em Körvje?“ – Kooche un Wing för de Jroß, de Mamm hät jebacke, un de Omma sall wieder ze Kräfte kumme…“ – „Saach, wo wonnd dann die Omma?“ – „Noch e Veedelstöndsche fender em Bösch. Weeß de wo die drei Eescheböhm stonn? Do steht ihr Hüsje, wo die Haselnöss wahße, du kenns dat sescher,“ säht dat Kleen.
Däm Wolf jefeel dat Rudmötzje, fresch un knackesch un bestemmb telikater wie die ahl Omma. Ävver noch besser wör et, alle beeds ze konsemiere, Ens lure, ov et klapp! Se leefen e Stöck nevvereen, dann fingk hä an: „Rudmötzje, lur ens die bongkte Blome üvverall, hür ens, wie löstesch de Mösche trebelliere. Lur desch ens öm, hür ens rungseröm. Jeehs de hieh enn de Schull oder lööfs de dursch dr herrlije Bösch?“
Et Weet soch sesch öm un fraut sesch an de Bööm un am Sonnesching un et däht dobei; „Esch well dr Omma noch e Strüßje van denne bongkte Blome plöcke, dann wehd se Spass hann. Et es jo noch fröh un esch kumm noch beizigge an.“
Su plott et ee Blöömsche nohm angere, fong immer noch bongktere un schönere un jereet immer fender vam Wäje av un en dr deepe Bösch erenn.
Derrbenne leef dr Isejrimm bei de Omma un kloppden an de Düür.. „Wer ess do?“ „Et Rudmötzje, esch bräng dr Taat un Wing van dr Mamma..“ – „Dröck op de Klenk, et ess nit avjeschlosse, esch kann jo nit opstonn.“ Ohne e Woht ze verliere leef dä Wolf an et Bett van dr Jroß un em Nu hadden hä se verschleck.. Hä trok ihren Punjel un ihr Schlofmötz an un lähden sesch en ihr Bett un trok de Vürhäng zo.
Et Rudmötzje hadden nen janzen Ärmvoll herrlije Blöömscher jesammelt, un do feel ihm plötzlesch de Jroß widder enn, un et leef so siehr wie et kunnd. Komisch, de Düür stungk op, un wie et en de Stuvv kom, wohd et ihm janz eeje un unjewennd. „Morje, Omma“ reef et, ävver do kom kenn Antwoht. Flögg jingk et an et Bett un ress dr Vürhang op – do loch de Omma und hadden de Schlofmötz deep en et Jeseesch jetrocke. Komisch dähd et widder..„Sach, Omma, wat häs du dann för jruße Uhre?“ – „Dat esch desch och joot hüre kann..“ - „Sach, Omma, wat häs de dann för jruße Oore?“ - „Dat esch desch besser sinn kann!“ – „Ja, Omma, wat häs de dann för jruße Häng?“ – „Dat esch desch besser packe kann!“ – „Ja Omma, un woröm häs de su en jruße Muul?“ –„Dat esch desch besser fresse kann!“ Un dobei sprong dat Veeh us däm Bett un verschleckden dat ärme Rudmötzje.
Dä Wolf hadden sesch rack jemaht un lähden sesch widder derr, schleef en nun schnorkden wie en Sau op dr Mess.
Dr Föhschter jingk am Denge vörbei un staunden, wat die ahl Frau för en Töön van sesch jov. „Esch well ens lure, ov et ihr nit jood ess…“ Wie hä en de Kammer kom soch hä dä volljefressen Isejrimm em Bett lijje. „Du küss mr jrad räht“ däht hä sesch, un weil hä ahnden, dat dat Bies de Omma jefresse han künnd, un et wör noch jet ze rette, nohm hä nit de Flint, sondern hä schletzden däm Wolf met dr Schier dr Buch op. Koom zejang soch hä alt dat rude Mötzje un koot drop sprong dat Kleen us däm Wolfsbuch erus un fraut sesch, dat et widder am Daachsleet wor. Un dann kom och noch die Jroßmutter halvwäjs komplett erus jekroffe un schnappden noh Luff. Flögg leef dat Kleen un hollden en Mang voll decke Steen, un die stoppden se däm Wolf en dr Buch. Wie dä wackrisch wohd, wolld hä avhaue ävver met däm Jewisch em Buch feel hä vürenüvver un wor op dr Stell dut.
Dr Föhschter, de Omma un et Rudmötzje woren fruh, dr Wolf kreesch et Fell üvver de Uhre jetrocke und dr Föhschter jingk domet heem, de Omma fraut sesch üvver de Taat un dr Wing un kom widder ze Odem, Dat Kleen ävver versproch sesch selver, zeläve nit mieh vam Wäje avzejonn, wann de Mamm et verbodden hät.
Mr höht och noch verzälle, dat et Rudmötzje spöder noch ens nem angere Wolf em Bösch bejähnt ess. Ävver diesmol leet et sesch nit bekalle un leef tirecktemang bei de Jroß. Et wor ihr noch am verzälle do kloppden et an de Düür. Flogg schlossen se de Pohz av, do reef et alt van druße: „Omma, mach op, esch ben di Rudmötzje, de Mamm scheck dr Kooche un e Fläsche Wing…“
Die Zwei em Denge heelden sesch mucksmüsjestell, un dä jriese Wolf sprong op et Daach för ze wahde, bess et Weet am Ovend heemjingk, un dann köm hä schon zo singer Mohlzigg. De Omma hadden ävver jeraff, wat hä vürhadden. Em Hoff stungk en jruße steene Bütt. Un de Omma sähd: „Kengk, om Herd steht nen jruße Pott met Wooschbröh, schött die Zupp enn dä Troch om Hoff.“Et Kleen moht e paar mol jonn, bes die Bütt voll wor. Däm Isejrimm om Daach stooch dä Duff en de Nas un hä spurden jet Honger. Hä kroff bovven om Daach bes an de Kant, kreesch op eemol et Üvverjewisch un feel – platsch – en de Wooschbröh un versoff äleng. Fruh un jlöcklesch leef et Rudmötzje heem, un van do an hät ihm kenner mieh jet zeleed jedonn.