Wilhelm Räderscheidt, Köln (1865 – 1926)

Dat Rennpääd

op Mölmsch Platt vam Franz Firla

Frou Jettschen had met öarem Mann.
dän Fränzken, döökes Ssorge;
he chingk eruut all dann un wann
un koam eas he-im am Morge.

Dann sseet he ömmer: Sin chesche-it,
wämer do chemäcklich sitte,
de Tied us wie dä We-ind verche-it.
do kummme Witze un domm Fitte,

do wäd vertellt, cheneck, chelaach,
chekaat, cheschmook, chedrunke,
bös schließlich dann dä helle Daach
deid duar de Ruute funke.

Nou springk me op, dink aan sin Fleech
un löp noh Huus – nou höar, Schatz –
me ärgert un me sche-ilt met sech
un maak dä beste Vörsatz.

Chiff me-i en Köösken, Jettsche!
Dou bös do min Herzblättsche!“

Et Jettschen woar van Hatten chudd
un nee op Striet verssette,
un met en nöi Kle-id of Hot
wuad aals chähn vercheete.

Bös schließlich dann ees e-ines Daachs,
dat koun öar nee chefalle,
höat se van öaren Mann et naachs
em Droum wat van en „Elsa“ kalle.

Aunere Morge sseet et: „Mann,
wat ös dat met der Elsa dann?“

„En Elsa, Elsa?“ sseet dä Franz
un föhlden sech chanz schlääch;
„Wat mack’sche me-i vandaach föarn Danz?
Dat ös doch waal nee Rääch!“

Dann laachden he ees hatt un sseet:
Och, Müüsken, leew kle-in Jette,
dat Elsa ös em Pääd, em Pääd,
do dead ek mol drop wette!

Dat Pääd dat soul dän easten Platz
belege be-i däm Renne –
un ek verluus. Nou we-ist dou dat,
die Summ will ek nee nenne!

Nou, Jettschen, wädse doch verstoon,
wie dat em Droum me-i dröckden.
Dat Che-ild, dat had me’t aanchedoon,
dat ek soa domm verjöckden! –

Chiff me-i en Köösken, Jettsche,
dou bliefs do min Herzblättsche!

Soa woar dann alles wiier chudd,
bös dat noh’m Nohberstädtche
dä Franz paar Daach verreise mutt
un he-imkoam noh sin Jettsche. –

„Wie woar et, Ke-ind?“ sseet he un laach,
„du wäds doch nee meah brumme?
Ssach, ös föar me-i denn in dä Daach
ke-im Poss hie aanchekumme?“ –

„Doch“, sseet die Frou, nohm em paar Breef
un dead däm Mann se cheewe:
„Un ouk en Kaate! – Kiek, wat leew!
DIM PÄÄD HEET OUK CHESCHREEWE!”